Camareiro, unha de alegría!

Mohamed Azibou El Hemam puxo en marcha varios negocios de hostalaría en Compostela.
Agora está na rúa de San Roque, 13, no Punto Negro. Foto: Iván Barreiro

Se lle preguntas a Mohamed Azibou El Hemam cantos anos leva traballando en hostalería, mírate case estrañado… Pestanexa, pensa uns segundos e di que non o sabe! (risas) Entón bota a man á cabeza e rindo máis engade que moitos, que xa non pode recordar nin cantos! Sabiades que estudou fotografía e que, chegado dende Tánxer (Marrocos), leva tamén tantos anos en Santiago, que xa tampouco o recorda… Xa rimos todos!

O 7 de febreiro fai o primeiro aniversario na rúa de San Roque, a cargo do seu último proxecto: Punto Negro. Logo de estar tres anos pechado o local, Moha reabriu este bar para empezar con un novo modelo de negocio. Distinto en canto ao público, sen cociña…  E todo con outra forma de traballar, de momento case en solitario cun só traballador a cargo, pero coas cousas moi claras e sen descartar aumentar o equipo nun futuro. A clave de todo para el será a simplicidade. Fala de 2023 como un ano normal, nin bo nin malo, pero sen queixas. Houbo que afrontar ese tempo que o bar estivo cerrado, retomar a actividade, pouco a pouco, e ir recuperando movemento e consolidando clientela.

Que ofreces agora en Punto Negro aos teus clientes?

Somos de viños, cervexas e ‘tapeo’: xamón, queixos, patés, conservas, torradas e a nosa especialidade é vender alegría! (Ri a gargalladas).

As persoas veñen a desafogarse ao bar. Intentamos recuperar iso. Quero conservar á xente de Santiago, aínda que sen esquecer ao outro público, pero fundamentalmente traballo para e co público local, porque me coñecen, eu coñézoos, levamos compartindo moitos anos... Gústame moito traballar cara o público. Quero alegría e a xente quere e vén desconectar e gozar! E se non queren gozar que escollan outro local! (Risas).

Entre os nosos clientes hai un pouco de todo e de todas as idades. Estes doce meses no Punto Negro é unha experiencia positiva, non foi un ano marabilloso, pero imos pouco a pouco... Saímos dunha focha, estamos recuperándonos. É pronto para valorar, porque só levamos un ano aquí. Pero, como dicía, ben, non me poido queixar. No meu local sempre haberá alegría (E segue rindo...)

Non paras, eh?! Está a cousa difícil?

O que para, morre! (Ri). A hostalería estase profesionalizando e adaptando aos horarios e a forma de vivir actual. Hai quen o entende e quen non... A cousa está difícil porque non hai ninguén en Santiago. A xente marchou! Marcharon cara as aforas, poucos viven aquí, porque todo se dedica ao turismo e esquécese á xente compostelá. Ten que haber un equilibrio. Antes era cidade universitaria... Cambiou moito.

Que falta entón?

Ten que volver vivir xente a Santiago. Iso é e será o básico. A economía manda. A xente de aquí está no Milladoiro, Bertamiráns, Pedrouzo... Os estudantes non poden estar na cidade. Non teñen onde. Nin poden pagalo. É difícil que consigan atopar un piso. Antes había moitos máis estudantes e había pisos e agora que non hai estudantes, tampouco hai pisos... É un problema grave e os políticos... (Fai cara tamén de puntos suspensivos e ri) E veciños, poucos! (Aquí non rimos ningún).

Como era Santiago cando ti chegaches aquí?

Antes chegar a Concheiros era lonxe. Buuuu! Non saíamos deste círculo. Isto medrou. Tamén se volvo a Tánxer é catro veces máis que daquela. E pasan de catro millóns de habitantes. En comparación con Santiago non é o mesmo, isto non é nada. Pero cando eu cheguei non existía nin Área Central, nin a facultade de Xornalismo, nin o Auditorio... Chegar a Vite era cambiar de cidade! (Gargalladas e repite ese buuu!) Santa Marta, Pontepedriña... Entón se medra a cidade, por que non hai aloxamento e hai menos xente? Aquí diminúe a poboación.

Especialización

E se lle preguntas a Moha se vai volver facer cambios nos vindeiros anos ou se  vai deixar a hostalería... Tamén sorrí e braceando e dando á cabeza di que terá que xubilarse algún día! Que xa fixo moitas cousas. “O bar vaite orientando! Planificar en hostalería é difícil. Eu quería facer algún prato, algunha cousa máis, pero non teño xente, non podo. Así que facemos o que podemos. Pero todo canto máis sinxelo, mellor. Sinxelo para o traballador e sinxelo para o cliente. Cando veñen ao Punto Negro saben o que van tomar”, sinala.

“Agora queremos ter todo... E iso é imposible. Unha carta pequena. É preferible a especialización. O cliente cando vén aquí sabe o que vai tomar aquí. O “guai” dos locais é saber onde vas ir comer os mexillóns, onde a zorza, a tortilla, o cocido... Agora é máis triste porque se se triunfa nalgún sitio con algo, xa o queremos facer todos. E o importante e o mellor é que a xente se mova. Que veñan aquí e logo, outros bares. Volver a ir de bares! A min encántame! Son un namorado dos bares. De cada cousa no seu sitio. Dá gusto. Así a xente vai rotando, móvese, non quedan nun sitio. Que as mesas non permanezan, que os grupos de amigos tomen algo aquí e marchen para outro bar! Así vivimos todos!”, opina. E engade: “Porque mira, non podemos subir os prezos que senón non vén a xente, pero aos autónomos... súbennos os prezos todos e non os ingresos. En Tánxer non baixa de dous euros un café. E aquí a 1,40€ e a xente quéixase... O tempo dirao e veremos como nos vai!”.

“Eu estou ben. Porque vou cambiando, mellorando, aprendendo, gañei tranquilidade. Teño un só traballador. Non teño que xuntar os mundos de distintas persoas ao meu cargo. Como somos dous, somos como un matrimonio. Enfadámonos, pero xa levamos 10 anos xuntos... E aquí vimos vender alegría!”, insiste.

Pois iso, logo. Moha: tres de alegría para esta mesa. Unha para Rebe, unha para Iván e a penúltima para Jessi. E brindemos por repetir moitas máis destas, sen xeo, incluso. Xentiña, sede felices, ide de bares!