Alcachofa confeitada no bar Barbería
Por Rebeca Munín
Entro na Barbería, na rúa Orzán, e son recibida por tres homes barbudos. “É obrigatorio ter barba para traballar aquí?”, fago a broma. “Si, por suposto! De feito, Pedro viña sen barba e tivo que deixala ou non entraba”, contesta Xabi Barral entre risos. Refírese á ultima incorporación ao equipo de cociña. A súa foto, como a de todas e cada unha das persoas que traballan ou traballaron nalgún momento alí, loce nas paredes desde pequeno pero acolledor local. Un bar que a piques está de facer unha década na Coruña e iso, nos tempos nos que estamos, xa é todo un logro!
Case 10 anos... que balance fas?
Marabilloso. Cando abres aspiras a ter o teu local ata o fin das días, pero imaxínate como se torceron as cousas se falamos dun covid polo medio... Pasamos momentos de moitísima incerteza. Tamén os nervios dos inicios, ilusión, grandes momentos vividos de concertos, de visitas... O balance é moi bo.
Agora estamos nerviosos para ver como o celebraremos. A clientela está sempre moi expectante para ver como festexamos os nosos aniversarios. E este ano que son 10 e co que nos gusta a nós unha festa... haberá que liar algo! (Sorrí).
Cal é o segredo para facer unha década neste sector?
Como todo o mundo sabe, a hostalaría é unha profesión moi dura, pero tamén moi bonita. O único segredo é estar un pouco tolo por esta profesión. É un negocio, temos facturas que pagar, e é complicado compaxinalo coa vida persoal; así que ou che gusta... ou nin dez anos, nin cinco, nin tres.
O mellor recoñecemento é ese sorriso dun cliente e esas grazas e parabéns dos que nos visitan. Temos veciñanza que leva dez anos vindo e tamén clientela de turismo nacional que cada vez que pasa pola Coruña vén a verte. E incluso turistas europeos que nos visitan todos os veráns. Iso é moi satisfactorio.
Aparecedes como local recomendado na prestixiosa Guía Le Routard 2023. Supoño que iso tamén atrae clientes...
Si, iso foi unha gratísima sorpresa. Nós somos un bar, onde damos de comer, onde se pode tomar un viño, charlar, estar a gusto... pero nunca aspiras a nada así. Sobre todo porque na Coruña hai un nivel de hostalaría alucinante. Que chegue ese recoñecemento é moi emocionante. Tivo a súa repercusión: a xente que había tempo que non viña, volveu; algúns coñecéronnos así... e todo ese turismo europeo que comentabamos se aumenta por aparecer neste Guía, benvido será.
Este foi un ano de cambios para vós coa entrada de Pedro Mateo ao equipo de cociña. Como influíu a súa chegada?
Pedro chegou en febreiro e fixo moi bo equipo con Pepe Lamas, que xa estaba na nosa cociña. Hai moi boa onda entre eles e decidiron coller a carta e revisala. De aí xurdiu, por exemplo, a alcachofa confeitada que probou @JuanEAT_o. Este verán lanzamos unha proposta fresquiña, unha carta de pratos para tomar na barra. Porque tendo só sete mesas, necesitamos poder ter esa oferta. Inclúe navallas, mexillóns en escabeche, unha ‘ensaladilla’ que está moi rica...
Despois hai unha serie de clásicos que cremos que non podemos tocar, porque moitos clientes deixarían de vir: ese lagarto de porco á prancha, ese polbo, esa fideuá e ese arroz. Polo demais, intentaremos irnos adaptando á temporada. En outono volverán os cogomelos, os peixe de mercado... Traballamos coas peixeiras e co marisco das señoras do Mercado de San Agustín. Eliximos ese produto de proximidade. Temos a sorte de vivir na terra que vivimos, así que hai que apostar por esa cociña con mimo e moito cariño.
E a carta de viños como é?
Igual que a carta é corta -15 pratos- de viños agora mesmo temos unha decena. Gustaríame ter máis pero por almacenamento e orde, non podemos. A miña sumiller é Sonia Morelo. Procuramos que un 80% dos viños sexan galegos ou do norte do Portugal e o resto, nacionais e internacionais. Ese mesmo mimo que temos na carta, tratamos de telo nos viños.
A parte cultural tamén é moi importante neste bar, non si?
Si, desde o principio. Desde os libros que temos polo local ata fomentar a música en vinilo. Tamén acollemos algún concerto pequeno en formato acústico. O concepto podería ser o de bar cultural, ser ese espazo de encontro para a charla. Moita xente da cultura local ten de referencia a Barbería para tomarse un viño ou unha caña e desconectar despois dun evento.
Non considero que inventaramos nada. Aínda que a Barbería ten o seu carácter, a súa personalidade, ao final non deixa de ser o que ti viviches. Eu tiña claro que se algún día tiña un negocio propio, despois de traballar moitos anos para outra xente, tería que ser un local do que eu sería cliente. Sobre todo porque ía pasar aquí moitas horas!
Na decoración, ademais dos libros, os Playmobil, os aparellos de barbería... destacan tamén as fotos do equipo. Por que?
Porque ademais de acompañar moi ben á decoración do local, é como terlles un respecto e facerlles unha homenaxe. Un negocio mantense grazas á clientela, pero se o equipo non funciona, nada o fai. É un agradecemento a toda a xente coa que tiven ou teño a sorte de traballar.
FOTOS: IVÁN BARREIRO
