Pablo e Adrián Seijas: “Non hai maior nivel en Madrid que en Galicia. O que hai son máis bandas que tocan moi ben e que residen aquí”

Por Ana Romero

Non todos os músicos proceden de familias cheas de xeracións de artistas, nas que descendente a descendente van herdando os gustos e instrumentos de todos os seus devanceiros.

Pablo e Adrián Seijas non tiñan ese tipo de familia, pero si tiñan unha casa na que sempre se escoitaron grandes artistas como The Beatles ou Supertramp. Axiña, cada un comezou a descubrir os seus gustos musicais e a coquetear con todo tipo de instrumentos. A día de hoxe, estes irmáns estiveron en grandes escenarios, como O Son do Camiño, en Compostela, tocando ante máis de 40.000 persoas.

A Coruña, anos 86 e 91, Pablo e Adrián Seijas veñen a este mundo para revolucionar o panorama musical galego. Dende moi pequenos reciben unha cultura musical pouco común entre os nenos da súa idade. O seu pai, aínda que non se dedicou a iso profesionalmente, construíu instrumentos, facía algúns temas, tocaba en vodas, bautizos, comuñóns e, sobre todo, encheu a casa de música.

O mundo melódico británico dos anos 60 comeza a intrigalos para crear música. Pablo namórase do Brit Pop, mentres que Adrián atreveuse dende o principio co indie, o jazz ou o funk, tendo The Strokes ou Arctic Monkeys entre o seu repertorio diario.

Cales foron os primeiros instrumentos que tivestes e cos que comezastes a compoñer?

Adrián: Comecei coa batería de pequeno, de xeito autodidacta. Estaba moi nervioso, odiaba estudar e a batería era unha forma de desafogarme. En canto tiña baquetas novas rompíaas inmediatamente. Co paso dos anos tamén empecei con outros instrumentos como a guitarra para compoñer a medias co meu irmán.

Pablo: Si, tamén empecei a tocar a guitarra só, de feito, recordo que foi no 2001 cando me regalaron a primeira e hai uns 17 anos puiden mercala eu. Grazas a iso, o meu irmán e mais eu puidemos comezar a compoñer a dúas guitarras, por exemplo, en “Misterioso viaje a Holanda”, grupo que tiñamos na Coruña hai moitos anos, xa había cancións baseadas nas ideas do meu irmán nas que eu compuxen as letras. Entre os dous comezamos a crear cousas xuntos moi pronto.

E seguindo coas primeiras veces, cal foi a vosa primeira nun escenario e desfrutando dun concerto?

Adrián: Lembro perfectamente a primeira vez que vin tocar a alguén no escenario, foron aos meus pais! Como combinaban o seu traballo con tocar nalgúns eventos, a primeira vez que vin tocar a alguén foron eles, meu pai cantaba e miña nai tocaba os teclados. De feito, a primeira vez que toquei nun concerto foi con eles, a caixa e uns pratos na Escola de Relacións Laborais. Ante un público de pago foi co meu irmán, nun concerto baixo o seu nome, Pablo Seijas.

Pablo: Eu con Nico Vieites nun club de golf de Sanxenxo chamado Overbooking. Tocamos esa vez e xa está… hahaha! O primeiro concerto ao que fun creo que foi ó de Bom Bom Chip, pero non me lembro exactamente.

Tendo en conta que a música é todo para vós dende moi pequenos, estudastes para iso?

Pablo e Adrián: Non!

Pablo: Eu fixen Comunicación Audiovisual en Santiago. Gustábame moito a música pero non a vía como unha forma de vida. Tendo boas notas, dirixíronme a estudar unha carreira o máis próxima posible á música. O que fago hoxe son bandas sonoras, que é o único que mestura os meus estudos e a miña profesión de músico.

Adrián: Eu odiaba os estudos. Comecei fotografía como un plan B á música por se non me daba cartos… pero deixeino porque empecei con varias bandas. Xa daquela comecei a gañar cartos como músico. Gústame moito analizar en exceso unha canción que xa coñezo. Analizo o que está a pasar no baixo, na guitarra…

Pablo: Eu veño dunha xeración que compraba música ou a gravaba en casetes. Lembro aforrar para ir a Los Rosales a comprar un CD de The Smiths. Escoiteino un millón de veces, aprendino coa guitarra… Creo que xeras na túa cabeza un fondo harmónico moi rico por telos escoitados como un paciente ao longo da túa adolescencia. En certo modo son os nosos estudos musicais.

Adrián: É como intelixencia artificial pero natural, intelixencia hahaha!

E que significa para vós hoxe?

Adrián: É unha terapia.

Pablo: É estar conectado, é un momento de meditación onde estás conectado a un ritmo e estás concentrado niso. Cantar, tocar, facer música… é un alimento que forma parte da nosa vida diaria que ten o poder de deter o tempo e facer desaparecer todo o que o rodea. No meu caso, sinto que estou sempre disperso e coa música céntrome.

E como chegastes ao que sodes hoxe e en que momento estades?

Adrián: Eu comecei con Xoel López grazas a David Quinzán, que era o seu baixista e recomendoume.

Pablo: Eu comecei con proxectos propios só e con outros artistas como Nico Vieites. Agora os dous tocamos na banda de Marilia Monzón, ademais de facer un par de veces ó mes as Seijas Night en Madrid, onde vivimos, no «Peor para el sol», onde tocamos con grandes amigos, como Calequi, o violinista Mai Prieto ou Juan Pietranera, director musical de Raphael. De feito, temos con el un proxecto de recuperación de cancións galegas, dende a Rianxeira ata outras máis modernas. É un proxecto que nos entusiasma porque a música folk foi vilipendiada durante moito tempo e agora ata o indie a incluíu. Grandes nomes como Rosalía ou Manel tamén o fan dende outras partes do mundo e gusta. En vez de que a lingua sexa un impedimento, agora é un punto a favor e toca reivindicalo.

NENO

Baixo esta nomenclatura tan propia da Coruña, os irmáns Seijas crearon o seu novo grupo, un proxecto en pleno proceso creativo que se estreará en breve e do que xa aseguran ter un estilo propio Neno.

Adrián: Nun concerto que toquei con Xoel e que tamén tocaba Vetusta Morla coñecín a Ávaro B. Baglietto e caémonos moi ben. Coa euforia do día dixemos que nos encantaría facer algo xuntos, buscamos un baixista… e díxome: dáme o que tes e a ver como vai… pasámosllo e gustoulle. Comezamos a coñecernos e a compoñer! Logo incorporouse Juanma Latorre e ata hoxe, de feito vimos de ensaiar con eles hahaha!

Pablo: En canto ao nome, fixemos un Excel para elixilo, pero non nos gustou ningún deles e como consecuencia de dicir algo tan básico como «non sei neno, non me gusta ningún» quedamos con ese.

Pode ocorrer que se traian referencias ou inspiracións doutras bandas?

Pablo: Si, claro. Nós en Neno marcamos 4 ou 5 do que queremos ser. Hai indie, hai algo de Vetusta, de Xoel, dos Beatles…

Vedes diferenza de nivel entre Galicia e Madrid?

Pablo: Non hai maior nivel en Madrid que en Galicia, o que hai son máis bandas que tocan moi ben e que residen aquí.

Adrián: Pensei que a técnica era moi importante e non, ao final é como te formaches, como é o que escoitas, as túas referencias, se entendes a lingua para saber adaptarte… Eu creo que é o que buscas nun músico: máis música na cabeza que nas mans.

Sexa como fose, a música nunca deixará de soar na casa dos Seijas.