Carolina Iglesias: “A palabra ‘influencer’ ten sentido se podes axudar a alguén aínda que sexa un pouco”

Por Ana Romero

 

Todos sabemos que Carolina e a comunicación son a combinación perfecta. Esta apaixonada pola literatura converteuse nunha das caras máis solicitadas por todo tipo de medios e plataformas. Podcasts, colaboracións noutros programas, presentación de actos, entrevistas... foi unha tempada chea de traballo e premiada por iso con dous Ondas e un WiZink cheo ata a bandeira, por exemplo. Actualmente podemos vela en ‘Estirando el chicle’, ‘Una caña con’ e ‘Los del Plus’. É traballadora, intelixente, emprendedora, creativa e tímida e hoxe imos coñecela un pouco máis.

É de Oleiros, ten 30 anos e os seus maiores seguidores son a súa nai e a súa avoa. Cando non lle deu a nota para estudar Comunicación Audiovisual, decidiu optar pola súa segunda opción pola afección que lle profesa ás letras, a Filoloxía Hispánica e a Corrección Ortográfica. Sempre amou a televisión, dende moi pequena vía series como ‘A las 11 en casa’, ‘¡Ala...Dina!’, ‘FOQ’ ou ‘Los Serrano’ e programas que pasaron a historia de España, como ‘Operación Triunfo’ ou ‘El Gran Prix’, nos que acabou colaborando, algo que se llo contasen á Carolina de 11 anos, choraría de emoción.

É creadora de contidos, humorista, acolle os seus propios podcasts, é imaxe de marcas e presentadora de eventos de diversa índole. Fala abertamente de saúde mental diante da cámara e do micrófono, de medos, complexos e ansiedades, axudando así ás persoas que se identifican con ela a pedir axuda ou falar de sentimentos cos amigos ou coa familia, algo ao que non nos tiñan acostumados.

Carolina, despois de estudar algo diferente á comunicación, como empezaches a traballar nisto?

Cando cheguei a Madrid empecei a facer monólogos nos bares e aos 18 anos gravei un para Paramount Comedy. Despois, mentres estaba na universidade, estudei guión. Grazas a iso empecei a traballar como axudante de dirección no teatro, nunha pequena obra, e vin que buscaban colaboradores en ‘Yu, no te pierdas nada’, o programa da radio Los 40 Principales. Enviei un vídeo. Non me contrataron como colaboradora, pero si que me propuxeron unha praza de guionista. A partir de aí propuxéronme ter unha sección propia, que era o que quería ao principio. Foi todo moi pronto, tiña 23 anos.

Como cres que te cambiou dedicarte a isto ou que aprendiches grazas a esta profesión?

Moito. Sinto que me formou como adulta. Levo traballando 8 anos, dende os 22, e foron anos de moita aprendizaxe. Por exemplo, ser autónoma, que ninguén che ensina, ou ter máis habilidades sociais, relacionarme mellor coa xente, que era algo que eu descoñecía. Tamén aprendín a valorarme máis, a saber poñer límites, tanto para min como para as persoas. Algo que descubrín é que me encanta escoitar e coñecer xente e cada vez gústame menos falar. Outra cousa importante que aprendín é a non idealizar a profesión.

Hai algún medio que non tocases? Prensa escrita, quizais?

Escribín varios artigos para El País, e fíxome moita ilusión.

E hai cousas que aínda tes que facer que che apeteza?

Pois na ficción gustaríame tanto interpretar como escribir. Agora estou escribindo unha novela que tiña moitas ganas de facer. Sei que nalgún momento da miña vida comezarei a escribir unha serie ou algunha ficción, pero ata agora non puiden, ultimamente non teño moito tempo libre.

O teu gran éxito vén do podcast que tes con Victoria Martín, ‘Estirando el chicle’. Como vos coñecestes e como creastes ‘El chicle’?

Coñecémonos en ‘Yu’, ademais de coñecernos de YouTube. Ocorréusenos a idea de ‘Válidas’, unha serie que falaba de nós cun pouco de parodia. Gustounos e decidimos crear o podcast durante a pandemia porque non custaba cartos.

E como vos sentistes cando vos chamaron para propoñervos gravalo no estudo da radio?

Chamaron eles! Propuxéronnolo e nós aceptamos. Mercamos o mantel, démoslle a identidade do programa, que non existía, motivámonos para que parecera máis grande do que era e xa estaba.

E por que pedirlles as bragas ás convidadas?

Pensámolo para esa segunda temporada, a da radio, para reivindicar que a xente non quere que se note que levas bragas, a diferenza do que pasa co ‘gallumbo’, por iso usamos tanga... Pensamos: unha braga, unha historia. Eu levaba bragas de regra e Vicky, da súa avoa.

Que ten YouTube que sempre resulta ser a plataforma favorita dos creadores de contidos?

A liberdade de facer o que queiras e o contacto directo co público. A pena é que non podes gañar a vida da plataforma como tal. Empecei a usalo para practicar, non rematara nin sequera a carreira. Fíxeno para aprender a editar, para explicarme mellor... Cando publico vídeos hoxe lémbrame a emoción do comezo. É un medio que non quero monetizar, axúdame a recuperar esa ilusión do principio. Foi o primeiro lugar onde me dei a coñecer nas redes.

Ao dedicarte a un mundo tan efémero e con tantas opcións, chegaches a aceptalo todo por medo a que algún día acabe?

Si, creo que tiven momentos así. Houbo un tempo con ‘El Chicle’, no que tiñamos unha xira cada semana, máis os meses de traballo preparando o Wizink, estar en cinco lugares o mesmo día, con entrevistas diarias, colaboracións, podcasts, galas... Como eu son creadora nunca deixo de facer cousas. Decateime de que se acaba, farei algo novo, creado por min ou non. Gústame escribir, pensar, crear ideas de formato e ata cantar. O que pasou con ‘El Chicle’ é algo surrealista e gústame que non pase con todos os formatos, senón non sería factible. Son experiencias que che dá a vida, como ser o podcast máis escoitado de España ou gañar dous Ondas.

Xa que mencionas os premios Ondas, onde os tes?

No salón da miña casa, ao carón dun boneco de Rafiki de ‘O Rei León’.

Grazas á túa sinceridade ao falar de saúde mental, sabes que canto axudas ao teu público? Chégache ese feedback?

Si, é moi importante que che acompañen durante o teu camiño, para deixar constancia de todo o que che pasa. Simplemente falei do que me pasaba, pero comecei a recibir mensaxes de seguidores que se atreveron a falar cos seus pais. É unha das cousas que máis me gusta deste traballo. A palabra influencer ten mala prensa, pero pódese ver de moitas maneiras, gaña importancia se podes axudar un pouco a alguén.

Como galega, que levarías da Coruña a Madrid?

O mar, a comida, a Torre de Hércules, a miña familia...

Honrando o teu primeiro nome artístico: percebes ou grelos?

Percebes.