Denís Gómez: “O meu papel máis especial ofrecéronmo no meu 30 aniversario e coa miña avoa diante”

Por Ana Romero

Denís Gómez, nado na Coruña fai 45 anos, cunha nai de Pontedeume e un pai palentino –portugués, presume de ser fillo, sobriño e único neto. “Coñecéronse na Coruña, de mozos, nunha discoteca dos anos 70”, di con ton melancólico.

Sempre foi un moi bo estudante, de letras e cunha memoria prodixiosa, por iso a pesar de saber que quería ser actor, estudou Dereito “por seguridade, por ter algo arranxado, porque este mundo xa sabe como é”. Aínda que nunca exerceu, comezou os seus estudos na Coruña e rematounos en Madrid, ao tempo que a súa formación en interpretación na famosísima Coraza.

Que che levou a ser actor?

Sempre me movín con persoas moi diferentes, o que resultou ser moi bo para comprender distintas personalidades, adaptarme a elas con facilidade, ademais de que me gustaba observar e ter empatía.

Ninguén da miña familia se dedicou a iso. Son artistas de ‘boquilla’, eu son o único que acabou executando. A miña familia paterna procede dunha empresa de bacallau e a miña materna, de mestres. Pero comezaron nos anos 80 coa organización de festivais musicais, como o Noroeste Pop Rock.

Todo comezou co ‘casting’ con Luis San Narciso en Vigo, para ‘Los lunes al sol’. Non rematara a carreira, traballaba no mercado de Fuencarral e chamáronme. Non tiña nin idea de quen era Fernando León ou Luis. Subín a Vigo, deixei o traballo, apostei todo pola proba e saíu. O meu primeiro traballo foi diante de Bardem e Tosar. Tiña 20 anos e tiña moito morro. Lembro que Bardem acababa de ser nomeado ao Óscar. O meu papel foi unha ganga. Non tiña nin nome, chamáronme para ir no barco, de transbordador. Durou un mes porque agardabamos a que fixese mal tempo e sempre facía sol! Incluso saímos a beber xuntos cervexa. Estaba aprendendo dos sabios, a mellor escola que podía ter.

E despois do debut?

Seguín na escola. Volvín a Madrid pensando que ía a comerme o mundo e pasei dous anos sen traballar, facendo de acomodador, de oficiante de vodas, de teatro infantil, de adultos, independente... moitos ensaios e poucos cartos. Pero pouco a pouco volveu xurdir e grazas a Galicia. Chamáronme da primeira serie dramática galega, ‘A vida por diante’. Interpretaba o noivo dunha delas. E despois volvín a Madrid e fixen de todo nos dous lugares: ‘El comisario’, ‘Hermanos y detectives’, ‘La Señora’, ‘Amar es para siempre’, ‘Gran Hotel’, ‘Padre Casares’, ‘Seis hermanas’, ‘Serramoura’, ‘Cuéntame’...  

E ata fuches candidato dúas veces ao Mestre Mateo ao mellor actor secundario...

Si! E as dúas veces gañoume o mesmo tipo, o gran Fede Pérez. Estiven nomeado por ‘O sabor de Margaridas’ e pola película ‘Código Emperador’, tamén con Tosar.

A profesión uniute a outros compañeiros, paisanos ou non?

Con moitos! En ‘Vivir sin permiso’ coincidín con Álex González, que estudamos xuntos en Coraza. Tamén, por exemplo, Inma Cuevas, que fomos parella na ‘Señora’, con Adriana Ugarte, Manuel Burque, Nadia de Santiago... Pero tamén teño moitos amigos de detrás das cámaras.

E que tipos de papeis fas?

A verdade é que se repetiu moito o do que fai as artimañas, personaxes con habilidades especiais, doutores con moito encanto... (Ri).

Tes interese por dirixir?

Non, gústame escribir, pero non dirixir. O que si me parece bonito son os actores que se fan directores e te chaman para os seus primeiros proxectos, porque te entenden, saben onde afinar, onde parar... Dalgún xeito sénteste querido por persoas moi próximas.

Senteste realizado?

Moito, non paro de traballar, vivo disto, pero non son un tipo especialmente coñecido nin é algo que busco. Caracterízanme moito e despois a xente non me sitúa e para min é marabilloso, o que sempre quixen dende cativo.

Que xénero gravarías na Coruña?

Vexo moitos xéneros porque hai tantas Coruñas... Unha comedia romántica, paseando polas galerías, dende La Torre ata o Milenium, collendo o barco a Santa Cristina... Pero tamén un ‘thriller’, pola Franxa, chovendo, polos soportais de María Pita ou incluso terror!, pola Cidade Vella, pola noite, nun día de tormenta... ou ata no meu barrio! (Máis risos).

E en Madrid?

Unha comedia canalla, unha das feitas nos anos 80, de Almodóvar, Trueba…

Onde comes cando estás na Coruña?

Na casa da miña familia, claro. Pero tamén en El Martínez, El Serrano ou a tortilla de Pontejos.

E en Madrid?

Los chuchis, é pequeno, rexentado por un inglés con barba e fai uns pratos incribles. El pachuco, el é un pouco -bastante galego, de nai de Carballo. Fai comida ao seu ritmo, notas a sensibilidade e ten uns prezos incribles.

Escolle un momento que te marcara.

Estando na ‘Señora’, vendo aquela trama, a escenografía, cando me vin dentro dese mecanismo con Inma Cuevas, Rodolfo Sancho, Adriana Ugarte... Ese día decateime de que estaba pisando forte. Aínda que ás veces o teléfono deixaba de soar, pero entendín que ía ben. Comecei dicindo dúas frases e había un papel por aí que xa existía no guión e déronmo como personaxe fixo. Ademais, contáronmo no meu 30 aniversario e coa miña avoa diante, que xa non está aquí.

E agora, que?