fbpx
EntrevistasGalicia

As vidas de Morris

Morris, na cafetería do Hotel AC Palacio del Carmen, onde realizamos esta entrevista. Foto: Iván Barreiro
Morris, na cafetería do Hotel AC Palacio del Carmen, onde realizamos esta entrevista. Foto: Iván Barreiro

Antonio Durán “Morris” é un deses actores que nos acompaña desde sempre, tanto no drama como na comedia, a través do cine, o teatro e a televisión. A súa traxectoria é tan prolífica que nun momento dado a vida (e o director Fernando León de Aranoa) levoulle a un certo desdobramento de personalidade: en Galicia seguía sendo coñecido polo gran público polos seus papeis en series como Pratos Combinados ou Padre Casares, mentres que no resto de España indentificábano con personaxes escuros e torturados.

 Tras un 2018 marcado polos éxitos da serie Fariña e a película ‘Dhogs’, ten por diante varios proxectos que verán a luz este ano. Pero para “Morris”, máis aló dos premios, cumprir novos soños é o máis ilusionante.

Vés de recibir o Premio Cineuropa, do festival internacional de cine que xa cumpriu trinta e dous anos en Compostela. Que supón para ti?

Foi unha alegría, como todos os premios, aínda que moi especial para min porque Cineuropa é un festival que coñezo ben. Teño unha anécdota: cando ensaiabamos co CDG (Centro Dramático Galego), fai moitos anos, recordo estar co gran Xosé Manuel Olveira ‘Pico’ na porta do teatro, ver as grandes colas que sempre tivo Cineuropa e dicir: “Joder, macho, a merda esta de Cineuropa, a cantidade de xente que atrae!”(risas).Era impresionante. Ten moito mérito, cunha programación potente… e que me caese a min esta mención fíxome moita ilusión.

Que son para ti en xeral os premios?

Cando son coma este no que se fala das traxectorias, queiras ou non, botas un pouco a vista atrás. Son moi bonitos. Pero recoller un premio sabendo que teñes proxectos pendentes dáche máis tranquilidade porque, se che dan un premio cando levas dous anos tirado na casa, pensas “acabouse Morris” (risas).

Como é a túa relación con Compostela?

Teño unha etapa no CDG que vivín aquí totalmente convulsa, entre o 85 e o 90, que sempre andabamos eu e mais os meus compañeiros coa bolsa enriba buscando un hotel. Dicíamos que “moi mal tense que dar a noite para acabar nun hotel” e acababamos nun hotel sempre (risas). Pero foron tempos moi divertidos, nunha ebulición total en Compostela. Recordo sitios como La Oficina, Más Madera, a Rúa Franco con outro tipo de vida, máis tascas, menos turismo, tertulias “acojonantes”…

Despois vivín aquí no periodo de Pratos Combinados, debido a que tiven un accidente de tráfico na autopista. Vivía cunha gran amiga cerca de Bonaval, a escritora Anxos Sumai, e tiñamos unha moi boa pandilla. Pero levaba máis ben vida de estudante. Era chegar, estudar o guión e levantarse. 

Que proxectos tes actualmente?

Teño unha peli pendente con Alfonso Zarauza, que vai ser moi chula, un guión moi especial, moi sensorial, de aquí de Galicia. Tamén estou grabando unha produción con Bambú para Netflix que se chama Alta Mar. 

Ao longo da túa carreira fixeches tanto drama como comedia. Que destacarías de cada rexistro?

Ambos rexistros son tremendamente difíciles. Pero a comedia é a gran maltratada en España. Fracasa incluso máis xente na comedia que noutros xéneros. É un xénero moi difícil, desde a escritura ata a interpretación. Esixe unha enerxía moi alta e combinar os gags coa verdade no personaxe, non facer simplemente un debuxo. A comedia necesita moito oficio. Noutros rexistros, se tes profundidade interpretativa, podes sacar cousas moi interesantes.

A comedia ten un tempo que xa vén escrito no guión e ten un tempo de execución moi concreto. No drama, manda o tempo interno do personaxe, xunto co director. Por exemplo, en Dhogs premiáronme a pesares de ser unha película na que non digo nada, nin unha palabra. É una película de atmósferas.

Eu, tras traballar con Fernando León en Princesas, e vir de traballar en comedia en Galicia con Padre Casares, atopeime facendo personaxes torturados fóra de Galicia e aquí seguía facendo comedia. Entón tiña unha dobre vida en España.

O actor vai estrear unha película de Zarauza e unha serie para Netflix. Foto: Iván Barreiro
O actor vai estrear unha película de Zarauza e unha serie para Netflix. Foto: Iván Barreiro

E no 2018, como recibiches o éxito de Fariña?

Dunha forma moi especial. Eu sabía que Fariña sairía ben porque foi un proxecto que se levantou con moitísimo cariño; o relato de Nacho Carretero era potentísimo; nós coñeciamos aos personaxes; o director, Carlos Sedes, naceu profesionalmente en Galicia; déronlle a aprobación a que os actores foran galegos e non tivéramos que forzar o acento… Ao final eramos todo o equipo intentando sacar cun pudor tremendo algo que cautivase, que tivese verdade, que non foran estereotipos os personaxes. Cando saíu sabía que ía ter calidade, pero que se entendese e que enganchase fóra de Galicia era a gran dúbida porque é un retrato medio documental, dunha época que se viviu aquí. Foi un pracer; ver as localizacións, escoitar as músicas, que eu as vivín con vinte anos na rúa pasándoo ben (Morris foi un dos protagonistas da movida viguesa). Foi un premio.

Como conseguiches mimetizarte con Manuel Charlín?

Tiña a imaxe del dos 80 na prensa, esas imaxes do xuízo, recabei fotos… De feito, leveilles á xente de caracterización unha carpeta chea de fotos a tamaño folio de miradas del. Vin esa mirada triste, de maldade, infelicidade, dura, de Galicia profunda… Todos coñecemos a alguén que se acerca a ese carácter. Era metelo na trama.

Ademais, peleime a cabeza para asemellarme máis a el e non ter que preocuparme durante seis meses de se se movía unha calva. Esta profesión ten moito que ver co sacrificio.

Canto traballo hai detrás de cada personaxe que interpretas?

Intento non ter contacto cos personaxes reais porque son moi obsesivo, en seguida saco apuntes, e intento non facer traballos de imitación.

Tamén me baseo en historias que me contan, ou leo sobre a época na que está ambientada a historia. A época da Fariña vivina, pasei pola “zona cero” mil veces e teño a miña propia visión sobre o mundo das drogas (aquí Morris sorrí de forma pícara).

 Fariña, Vivir sin permiso, La sombra de la ley… Parece que estamos vivindo un momento doce en canto a producións feitas en Galicia. Como ves o audiovisual galego?

O momento é de orgullo. Temos que sabelo aproveitar. Temos case máis nome fóra que dentro.

Eu véxoo como un dos momentos máis apaixoantes. Temos moito cine e moi variado, vanse gravar series para plataformas… Temos material, talento, equipos técnicos, directores e directoras, escritores… Fáltanos querernos máis. Necesitamos que a xente “de fóra” se sinta tan ben traballando aquí que se meta dentro da nosa historia. Todos os que estamos, os de aquí e os de fóra, somos una industria emerxente. Ás veces parece que seguimos pelexando polo oco persoal en vez de polo conxunto da industria.

Que soño profesional tes por cumprir?
Todos. Tódolos actores, coa idade, e se a saúde cho permite, temos máis vida e máis ilusión por contar historias que antes non contamos coa nosa mirada e coa nosa forma de ver as cousas. E de interpretalas por dentro, grazas a que temos máis percorrido sentimental.