Francisco Martínez-Pin, o escultor do mar: “Gústame pensar que os artistas son capaces de interpretar o inintelixible”

^Por Patricia Dopazo de Gente que cuenta

“Volvo a ti, mar, corpo xacente.
Ao teu poder de paz e tempestade.
Ao teu berro dun deus encadeado.
Rodeado de terra feminina.
Cativo da propia liberdade».

Rosalía de Castro

«O mar é unha viaxe sen fin, onde cada onda é un novo comezo». Supoño que é porque está no meu sangue que a miña existencia require a súa presenza constante. Miralo osixena a miña alma, calma a miña mente e relaxa o meu corpo. Non podo vivir sen el. O mar é parte de min e cando estou lonxe del non son completamente eu. Éncheme unha sensación de asfixia que só se cura coa súa presenza. Unha necesidade vital. Tataravó, bisavó, avó… todos dedicados en  corpo e alma a el. Por desgracia, os dous anteriores non os coñecín en vida. O meu avó, o home que máis quero, ensinoume a querelo, escoitalo, entendelo e respectalo. Toda unha vida dedicada a el e o cheiro a sal na casa familiar. O meu refuxio e o meu abrigo. Un amor sincero e verdadeiro dende a que respiro.

Supoño que Martin sente o mesmo. As súas creacións e arte son un reflexo diso. O mar uniunos hai tempo e daquela conexión xurdiu unha fermosa amizade e unha entrevista para o meu blog ‘Gente que cuenta’. Agora volvemos atoparnos para compartir sentimentos nesta entrevista para Pincha.

Paréceme curioso o poder que ten unha escultura, unha pintura ou calquera creación artística.  Se me fai necesario  enviar esta mensaxe: Temos que coidar e manter a arte. Tan sinxelo como apoiar e garantir a súa continuidade. É algo fundamental, forma parte de nós e un recurso imprescindible. Unha expresión libre feita co amor da creatividade e da comunicación. Mensaxes que se converten en conexións persoais e íntimas. Conclusións transformadas en necesarias reflexións vitais. Coidémonos da arte e dos artistas.

Quen é Francisco Martínez-Pin?

Un número no teu DNI, un número de teléfono, un enderezo de correo electrónico, un estado en WhatsApp, que aspire a ser humano, a ser amable, a axudar, a escoitar e levar a vida con sentido do humor. Eu, como o meu amigo, o escritor Toni Simón, considérome un diletante. Cítoo expresamente, non quero atribuírme unha definición que non sexa a miña.

Que te define como persoa, como artista? E que define a túa obra?

Non sei moi ben, quizais a capacidade de observación, de tentar ver a realidade dende distintos puntos. Para ver como penso que están as cousas e imaxinar como poderían ser. Pero sobre todo, dubidar de que o que eu creo sexa certo. O que máis dubido é o que creo saber ou o que creo crer firmemente. Creo que esta actitude define o meu traballo dalgún xeito.

As cousas poden ser outra cousa, pero non só porque eu interveña nelas, senón porque quen as observa ten a capacidade e a vontade de entender a miña suxestión.

Eu creo que todos temos capacidade, maior ou menor, pero témola, é unha calidade innata. O que creo que debemos exercer é a vontade de comprender aos demais, a súa forma de pensar, de facer, de sentir. Podemos conseguilo, só temos que querer facelo.

En que momento e como soubeches que querías dedicarte a esta profesión?

Dedícome profesionalmente á comunicación na miña consultoría de comunicación, contextplus. A miña actividade artística é algo que sempre me acompañou, dende moi pequeno sempre debuxen e pintei. Fai catro anos comecei a traballar con volumes de madeira de praia, mariña, baleas, cachalotes, ao principio, despois chegaron os peixes. No medio comecei a usar aceiro. A verdade é que non é que  pensara en dedicarme a unha cousa ou a outra, só o intento.

Como é o teu día a día? Que non pode faltar?

Como vos dixen, o meu día está ocupado pola miña familia e o meu traballo profesional. Intento ter sempre tempo para pintar, esculpir, facer algo coas mans. O amor da miña familia, dos meus amigos, das persoas que quero e que me queren, iso é o que non pode faltar.

Que aspectos consideras imprescindibles nun bo artista? E nunha boa obra de arte?

Non sei, creo que ser un bo artista está máis na mente de cada quen que na do propio artista. Persoalmente vou á praia a recoller madeira, porque me gusta andar pola praia, porque me gusta a madeira. Darlle forma porque me gusta ver outras cousas nese pau, non só o pau. Gústame buscar no ferro vello.

Que te motiva e que non?

A miña familia motívame, a aprendizaxe, as cousas que me parecen difíciles, as cousas diferentes motívame. O banal, o fácil, non o sinxelo, podería desmotivarme. Pero son simplemente cousas ás que non lles presto máis atención da necesaria para sobrevivir.

Opinión do sector e o que aconsellarías aos novos artistas e ao público en xeral.

Considérome, como dixen, un diletante. Non me vexo con coñecementos mínimos para dar consellos sobre arte. En todo caso, os que están empezando deberían insistir. Ao público en xeral, se lle apetece ir a ver unha exposición, un museo, calquera manifestación artística. Se non che apetece, non vaias.

Cres que se lle dá suficiente importancia á arte na sociedade?

Pouco importa que se dea ou non. A arte é inherente ao ser humano. Se non fose así, por que os habitantes de Altamira alimentaban e coidaban aos seus semellantes que dedicaban o seu tempo a pintar  as paredes, mentres eles arriscaban a vida fóra da caverna cazando bisontes.  Probablemente, porque neses cadros identificaban valores transcendentes. Porque ademais da seguridade da cova, a necesidade de comer e o pracer de reproducirse, sentían que necesitaban todo iso para sobrevivir, pero tamén as sensacións que aquelas pinturas producían no seu cerebro. Dalgunha maneira, esa capacidade de emoción, de asombro de cada un deles tamén lles axudou a tomar máis conciencia de si mesmos e do seu lugar no grupo. Non o sabían, creo que aínda non o sabemos, pero gústame pensar que os artistas son capaces de interpretar o inintelixible.

Que é o que máis che gusta da túa actividade artística?

Pasear pola praia, imaxinar a peza, construíla e, sobre todo, suxerir unha emoción satisfactoria a quen a contempla. Sen dúbida, valorar as obras.

Un momento da túa carreira que non esquezas por aspectos bos e outro por non cumprir as expectativas.

Ata agora a realidade superou con creces as miñas expectativas. Sinceramente, nunca pensara esculpir, e moito menos expoñer.

Como foron os teus comezos, como é o teu presente e que esperas do futuro.

Como xa vos dixen, sempre me gustou debuxar, pintar, construír cousas. Cando se trata de esculturas con madeira flotante, era cuestión de ver que podía facer. O futuro sempre é incerto, gústame vivir no presente.

Onde atoparte, próximos proxectos e últimas palabras.

Na casa ou no Pedrido, sempre que non sexa tempo de praia. Construír a balea de Troia.

EN CURTO

Un produto: O que está por facer.
Un principio: A liberdade.
Un desexo: Desexar nada.
Unha frustración: Non me sinto frustrado.
Un restaurante: Ciudad Jardín 48, en Ponferrada.
Un cociñeiro/a: A miña tía Lucrecia.
Un lugar: Utopía.
Unha palabra: Silencio.
Un cheiro: Petricor.
Un sabor: Auga.
Un recordo: Ver nevar, de moi pequeno.
Un material esencial nas túas creacións: A imaxinación.
Unha frase que te defina: Fose e non foi nada.