Nancho Novo: “Son un contacontos para o que calquera vehículo é válido”

Por Ana Romero

O actor Nancho Novo, nado na Coruña en 1958, medrou xunto ós seus outros cinco irmáns e algún que outro curmán que sempre conviviu con eles. Afirma vir dunha familia de artistas, aínda que é o único que realmente vive diso. Sen dúbida, o don da interpretación foi herdado da súa nai, quen foi unha actriz afeccionada.

Ante un primeiro intento de dedicarse á medicina e mesmo trasladarse a Santiago de Compostela para estudar, Nancho Novo cambiou por completo a súa orientación profesional. Decidiu mudarse a Madrid para estudar Arte Dramática e formarse como actor durante catro anos. Fíxoo na prestixiosa escola RESAD, berce de grandes actores e actrices do noso país. Daquela, o actor coruñés lembra con cariño a Pepe Estruch ou William Layton, “Mestres con maiúscula”, como el mesmo os clasifica.

Como tantas outras persoas, decidiu vir á capital perseguindo un soño e poder vivir del. Dito e feito. Novo converteuse nun creador nato, nun actor camaleónico, nun colaborador de luxo e mesmo nun cantante, unha das súas grandes paixóns. Ás súas costas conta con máis de 30 montaxes teatrais e máis de 40 longametraxes, cinco libros publicados e mesmo un grupo de rock&roll chamado ‘Los castigados sin postres’. Na gran pantalla traballou con algún dos máis grandes, como Julio Médem ou Pedro Almodóvar.

Foi precisamente con Médem cando notou o punto de inflexión na súa carreira despois de formar parte do elenco de ‘La ardilla roja’. Ata entón fixo moito teatro e só un pouco de cine. Con esta película o panorama cambiou, comezou a interpretar papeis protagonistas tanto no cine como na televisión. Pero como o resto dos mortais, os seus primeiros pasos no mundo da interpretación foron pouco a pouco. Comezou a traballar como pallaso en festas infantís. En 1982, Juan Margallo fíxolle o seu primeiro contrato profesional nun espectáculo infantil titulado ‘La Gran Feria Mágica’. Pouco despois, foi contratado para actuar nun dos lugares máis tentadores para os artistas, no Teatro Romano de Mérida. Mentres tanto, seguía compaxinando a súa vida profesional cos estudos na RESAD; “Escribín teatro e estreábao! Dende aquela non deixei de traballar”, dinos orgulloso o coruñés.

Foille doado adaptarse a Madrid e pronto namorarse del. Para un mozo con ganas de vivir, chegar a unha gran cidade na que as rúas estaban repletas de carteis luminosos coas últimas estreas cinematográficas, aterrar na Gran Vía foi outro soño feito realidade. Grazas ao traballo que levou a cabo no escenario, compartiu cartel con grandes lendas do teatro español. Nomes como José María Rodero, Fernando Delgado, Amparo Baró ou Rafaela Aparicio figuran entre os seus compañeiros e compañeiras de reparto.

Como bo galego, cando o poñemos entre as cordas para escoller entre a televisión ou o teatro, responde con rotundidade: “E o cine, e a música….todo ten o seu punto. Son un contacontos para o que vale calquera vehículo”.

Sobre Madrid, declara que sempre foi unha cidade moi cultural. “Cheguei no medio da Movida, que era unha contracultura. A arte fíxose, con máis ou menos éxito, por puro desexo de contar cousas ou simplemente molestar”. E foi precisamente a vontade o que situou a Nancho Novo como unha das grandes caras mediáticas do noso país, quen aínda sente unha gran responsabilidade cada vez que se enfronta ao piloto vermello ou a unha sala chea de xente. O que sente, “é unha liturxia, coma se fose un cura que oficia un ritual que revolve o mundo dos soños”. Cun carácter tímido e introvertido, a actuación permítelle expresarse e comportarse dun xeito que non faría individualmente na súa vida cotiá.

A 600 quilómetros da súa actual casa, atópase a súa cidade natal, á que segue ligado polo sangue, que é “máis que todo”. En canto a situación audiovisual en Galicia, ten claro que “agora mesmo está a fornecer ao panorama español dos mellores actores das últimas xeracións. Non fai falta dicir nomes, todos os coñecemos”. Pero que lle diría a alguén que quere dedicarse á actuación? “Déixao, isto é moi difícil. E se aínda así, segue empeñado ou empeñada, pois non te rendas, veñan como veñan dadas. Nunca debes deixar de loitar”.

Que mellor plan para a vindeira fin de semana que gozar dalgúns dos títulos nos que podemos velo, como ‘El año que trafiqué con mujeres’, ‘Tres días en Pedro Bernardo’, ‘El lápiz del carpintero’ ou a serie ‘Sé quién eres’, dende o salón da nosa propia casa.